Omvaren was geen optie. Van de Atlantische Oceaan naar de Grote Oceaan was er maar een mogelijkheid: door het Panamakanaal, door de sluizen. Maar toen ik aankwam bij die sluizen stonden er bordjes langs de kant van het kanaal. Of eigenlijk stonden die bordjes er al ver vooraf. Zodra ik het kanaal binnenpeddelde zag ik ze al staan langs beide kanten van het water. Eerst alleen in het Spaans, later ook in het Engels, en nog later in het Duits, Frans en Arabisch. Hoe dichter je bij de sluizen kwam hoe meer bordjes en in hoe meer talen. En er stonden pijlen op de bordjes met aantal meters: in lengte, breedte en hoogte. Maar ik dobberde gestaag door want ik was, niet in lengte, niet in breedte, niet in hoogte, groter dan de pijlen aangaven. Er stonden ook bordjes met het getal 26. Heel veel bordjes met het getal 26.

Lees verder

Ze draagt een makkelijke broek en een comfortabel fleecevest. De tassen zijn gepakt. Een grote backpack en een kleine schoudertas. Inpakken is voor haar een routineklus. Toch zit ze nu weer op haar hurken, frommelt ze aan het cijferslot en ritst ze de backpack open, terwijl deze net dicht was. Een rol duct tape moet nog mee. Haar reizend leven is niets zonder duct tape: om koffers en tassen mee te repareren, een scheur in een rokje te dichten of sneakers tijdelijk waterdicht te maken.

Lees verder

De opdracht is makkelijk. Er zijn drie rijen. De langste leerlingen moeten achteraan, en om hen nog langer te laten lijken dan ze al zijn, mogen ze op een gymnastiekbank gaan staan. De middels rij mag gewoon op de grond staan en de kleinsten van de klas mogen vooraan, zittend. De fotograaf heeft alleen met een ding geen rekening gehouden: dit is een 4HAVO-klas. En niet zomaar een 4HAVO klas, dit is de klas van Pelle. En Pelle is de allerknapste jongen van de hele school. Dromerige Pelle is nonchalant, zijn vaalblonde haar in een eeuwige net-uit-bed look. En hij heeft altijd de perfecte outfit aan, waar zij zelf geen enkele moeite lijkt te doen: een oude, gescheurde Levi’s 501, een grijze hoodie en afgetrapte All Stars.

Lees verder

We leven in Nederland in een democratie en wij zijn in de gelukkige omstandigheid dat we mogen stemmen. En dat doe ik graag. Ik ben geen vaste aanhanger van een politieke partij, maar ik zou mezelf ook geen zwevende kiezer noemen want ik sta met beide benen op de grond en maak elke verkiezing opnieuw een ingelezen en weloverwogen keuze. Een keuze die past bij mijn situatie en de tijd waarin we leven.

Hoe goed overwogen mijn keuzes ook zijn, het pakt toch helaas niet altijd goed uit. Zo viel de eerste persoon op wie ik ooit stemde twee weken na de verkiezingen dood neer. De tweede persoon aan wie ik mijn stem gaf besloot zich vrijwel direct na de verkiezingsuitslag voorgoed terug te trekken uit de politiek.

Lees verder

De taak van de reisleider is simpel: hetzelfde aantal mensen als hij op de eerste dag heeft afgehaald van vliegveld Barajas, moet hij daar op de laatste dag weer afleveren. In de tussenliggende dagen dient er gewandeld te worden.

Het is kouder dan verwacht. En dat is reden voor de groep om te klagen. Niet allemaal tegelijk maar als er een schaap over de dam is… En er zijn ook geen schapen, want voor hen is het buiten te koud. Maar voor de groep niet. De groep loopt als een kudde makke schapen achter Don Quijote aan. Met koude, snotterige neuzen, in fleecetruien, windjacks, stevige wandelschoenen en met ferme pas lopen ze achter de excentrieke reisleider, dwars door het in de folder beloofde land van La Mancha.

Gehuld in schapenvacht, met op zijn rug een rugzak met daaraan gebonden een tent, kookgerei en een EHBO doos loopt Don Quijote voorop. Vlak achter hem de heer Panza uit Spijkenisse. Een kleine krummelige keuterboer, voor wie deze in de Postcodeloterij gewonnen reis zijn eerste buitenlandervaring is. Hij volgt Don Quijote op de voet, want de reisleider is zijn enige houvast in dit grote avontuur.

Don Quijote heeft enkel oog voor de rondborstige, blonde studente Dulcinea. Ze had deze wandelreis met haar vriend geboekt, maar na de eerste schreden op een hellend grindpad bij Toledo heeft deze de bus terug gepakt naar Madrid, waar hij zich nu waarschijnlijk zit te bezatten in een van de warme kroegen op het Plaza Mayor.

Helemaal achteraan loopt de heer Rocinant uit Wassenaar, van Frans adellijke komaf, maar oud en jichtig. Met zijn staar-ogen dacht hij een reis te hebben geboekt naar het mondaine Marbella, maar is nu dus terechtgekomen op de hoogvlakten van La Mancha. Na twee dagen is hij de groep kwijt. De groep hem niet.

Op Barajas blijken niet alleen de heer Rocinant maar ook de heren Vriezenveen en Petersen te ontbreken. Als ook mevrouw Janzen. De schaapherder en nog een paar lokale wandelaars hebben zich echter bij de groep gevoegd. Gelukkig heeft Don Quijote aan het begin van de reis de groep niet geteld dus het is onbekend of de groep écht kleiner is geworden en de reisleider hoeft zich geen zorgen te maken over zijn taak.